Το 3ο δεκαήμερο του Δεκέμβρη, κάθε χρόνο και για όλους τους όπου γής Χριστιανούς, είναι οι ομορφότερες ημέρες του χρόνου, νηστεία-εγκράτεια, αγάπη-συγχώρεση, μετάληψη-αναγέννηση εναλλαγές συναισθημάτων, ψυχική ανάταση και ελπίδα για το καλύτερο με τη βοήθεια Του Θεού.
Τα παιδιά πλέουν σε πελάγη ευτυχίας, κλειστά σχολεία, παρέες – παιχνίδια ατελείωτα, κάλαντα – ευχές, ανοιχτές θερμές αγκαλιές των παππούδων, πλούσια φιλοδωρήματα , οι παιδικές φωνές κελαϊδίσματα πουλιών παντού.Εκεί στις Β/Α ακτές του Εύξεινου Πόντου στο κυβερνείο του Κουμπάν (ο Καναδάς της Ρωσίας) με κύριες πόλεις το Νοβοροσίσκ (λιμάνι) και το Κρασνοντάρ (Διοικητικό κέντρο) από τα μέσα του 19ου αιώνα ζουν χιλιάδες Έλληνες πρόσφυγες από τον Πόντο με υψηλό επίπεδο ζωής και πολιτισμού στα πλαίσια της Ελληνοχριστιανικής (Ορθόδοξης) παράδοσης με Ελληνικά σχολεία, συλλόγους, θεατρικές ομάδες κ.α. μέχρι το φθινόπωρο του 1937.
Το Δεκέμβρη του 1937, παραμονές Χριστουγέννων αρχίζει η σκληρή για τον Ελληνισμό και για άλλες εθνικές μειονότητες «σταλινική περίοδος» , εκκλησίες, σχολεία, κάθε τί σταματά, όλη η Ελληνική διανόηση(δάσκαλοι, λογοτέχνες, συγγραφείς, ιερείς κ.α.) συλλαμβάνεται, εξορίζεται ή δικάζεται και εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, στόχος να μείνει ακέφαλο το ποίμνιο και να γίνει πιο εύκολή η σοβιετοποίηση του.
Τουλάχιστον 50.000 Έλληνες υπολογίζονται τα θύματα της περιόδου αυτής.
Ανάμεσα στους πρώτους 20-12-1937 ο παππούς μου Δημήτριος Πηλαλίδης ετών 52 δάσκαλος στο ΑΜΠΙΝΣΚ.
Δημήτριος Πηλαλίδης 1885 – 1937
Το Φεβρουάριο του 1938 τον ακολούθησε ο γιός του Κωνσταντίνος Πηλαλίδης ετων 26.
Κωνσταντίνος Πηλαλίδης 1911 – 1937
Δεν μάθαμε ποτέ τις συνθήκες θανάτου, ούτε που είναι ο τάφος τους.
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ
Η θύμηση αυτή ας είναι ένα κερί στη μνήμη τους. Ήταν τα μαύρα Χριστούγεννα του 1937.
Αθανασιάδης Βασίλειος
